خلاصه کتاب هرگز رهایم مکن ( نویسنده کازوئو ایشی گورو )

اگه دنبال رمانی هستی که تا مدت ها ذهنت رو درگیر کنه، هرگز رهایم مکن اثر کازوئو ایشی گورو همون چیزیه که نیاز داری. این کتاب داستانی عمیق و پر از احساسه درباره ی آدم هایی که با سرنوشتی از پیش تعیین شده زندگی می کنن و در این مسیر، معنی عشق، هویت و انسانیت رو جستجو می کنن. بیا با هم یه سفر به دنیای شگفت انگیز این رمان داشته باشیم.

نگاهی به شاهکار کازوئو ایشی گورو: چرا باید این کتاب رو بخونی؟

بعضی کتاب ها فقط یه داستان نیستن؛ یه تجربه ان. هرگز رهایم مکن دقیقا از همین دسته کتاب هاست. یه رمان که با لحن آروم و دلنشینش، تو رو می بره به یه دنیای دیگه. دنیایی که ممکنه اولش عجیب به نظر برسه، ولی کم کم می بینی چقدر شبیه به واقعیت های پنهان زندگی خودمونه. این کتاب نه فقط یه قصه ی پرکشش، بلکه یه دعوت به فکر کردن عمیق تره.

چرا هرگز رهایم مکن اینقدر خاصه؟

شاید بپرسی این همه تعریف و تمجید از کجا میاد؟ خب، هرگز رهایم مکن از اون رمان هاست که خیلی زود تونست جای خودشو تو دل منتقدها و خواننده ها باز کنه. داستانش، هرچند در ژانر علمی-تخیلی یا دیستوپیایی دسته بندی می شه، اما اونقدر به احساسات انسانی و فلسفه ی زندگی نزدیکه که فراتر از هر ژانری قرار می گیره. ایشی گورو با ظرافت خاصی، بدون شعار دادن، سوالات بزرگی رو درباره ی هویت، سرنوشت، اخلاق و معنی واقعی انسان بودن مطرح می کنه.

کازوئو ایشی گورو: نابغه ای که دنیا رو به فکر واداشت

کازوئو ایشی گورو، نویسنده ی ژاپنی-بریتانیایی، اسم و رسمی برای خودش داره. ایشی گورو سال ۲۰۱۷ برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شد و کمیته ی نوبل از رمان هاش به عنوان آثاری با قدرت عاطفی زیاد یاد کرد که پرتگاه زیرین احساسات توهمی ما را در ارتباط با جهان کشف می کند. سبک او واقعا منحصر به فرده؛ اون استاد ساختن فضاهای مبهم و پر از راز و رمز هست که مخاطب رو مجبور می کنه خودش پازل ها رو کنار هم بذاره. هرگز رهایم مکن یکی از درخشان ترین نمونه های این تواناییه که تو رو با تمام وجود درگیر شخصیت ها و سرنوشتشون می کنه.

یه سرنوشت از پیش تعیین شده: شناسنامه ی کتاب هرگز رهایم مکن

قبل از اینکه خیلی تو دل داستان بریم، بد نیست یه نگاهی به مشخصات اصلی این کتاب بندازیم.

جزئیات کلی

• نام اصلی: Never Let Me Go
• سال انتشار: ۲۰۰۵
• ژانر: ترکیب منحصربه فردی از علمی-تخیلی، دیستوپیایی، رمانس، و فلسفی که اون رو به یه تجربه ی ژانر-شکن تبدیل می کنه.
• مترجمان برجسته فارسی: تو ایران چند ترجمه ی خوب از این کتاب داریم که ترجمه های سهیل سمی و مهدی غبرایی از معروف ترین ها و پرطرفدارترین هاشون هستن. این دو مترجم کارشون رو عالی انجام دادن و هر دو رو می شه با خیال راحت خوند.
• ناشران: انتشارات ققنوس (با ترجمه ی سهیل سمی) و انتشارات ثالث (با ترجمه ی مهدی غبرایی) این کتاب رو منتشر کردن.

افتخارات و جنجال ها

هرگز رهایم مکن از همون اول که منتشر شد، کلی سروصدا کرد. این رمان:

• نامزد جایزه ی معتبر بوکر در سال ۲۰۰۵ شد.
• توسط مجله ی تایم به عنوان یکی از بهترین رمان های سال انتخاب شد.
• در سال ۲۰۱۰ یه اقتباس سینمایی موفق هم ازش ساخته شد که کری مولیگان، اندرو گارفیلد و کیرا نایتلی توش بازی کردن. فیلم هم مثل کتاب حس وحال خاص خودش رو داره و تجربه ای عمیق رو به بیننده هدیه می ده.

هشدار اسپویل! داستان هرگز رهایم مکن: یک روایت پر از حسرت و امید

خب، اگه هنوز کتاب رو نخوندی و نمی خوای داستانش لو بره، بهتره این بخش رو با احتیاط بخونی یا کلاً ازش بگذری. اما اگه دلت می خواد بدونی چی به چیه یا کتاب رو خوندی و می خوای جزئیاتش رو مرور کنی، این بخش برات عالیه. آماده باش که وارد دنیای عجیب و تکان دهنده ی کتی، روت و تامی بشیم.

هیلشم: جایی که زندگی شروع می شه اما نه مثل همیشه

داستان از زبان کتی اچ، یه زن سی و چند ساله، شروع می شه. کتی یاد گذشته ها می افته و برای ما از مدرسه ای به اسم هیلشم می گه؛ جایی که با دوستان صمیمی اش، روت (که یه مقدار جاه طلب و شاید حسود بود) و تامی (پسری مهربون اما کمی دمدمی مزاج و هنرمند) بزرگ شده. هیلشم یه جای معمولی نیست. اینجا بچه ها رو با قوانین خاصی تربیت می کنن، تاکید زیادی روی هنر دارن و ازشون می خوان نقاشی ها و کارهای هنری بسازن تا مادام بیاد و بهترین ها رو برای گالری خودش انتخاب کنه. بچه های هیلشم رو از دنیای بیرون محافظت می کنن و یه جورایی توی یه حباب زندگی می کنن، اما از همون اول یه حس پنهان و نگران کننده وجود داره که زندگی اونا با بقیه فرق می کنه. انگار یه رازی پشت این دیوارها پنهونه که هیچ کس بهشون نمی گه، ولی حضورش حس می شه.

سال های نوجوونی و اولین جرقه های عشق و حسادت

همونطور که بچه ها بزرگ تر می شن و پا به دوران نوجوونی می ذارن، روابطشون هم پیچیده تر می شه. کتی دلش پیش تامیه، اما روت هم به تامی علاقه داره و همین باعث حسادت های پنهانی و یه جور رقابت بین کتی و روت می شه. روت با زیرکی و دروغ های کوچیک سعی می کنه رابطه اش رو با تامی محکم کنه، و کتی هم با اینکه می دونه دلش چی می خواد، نمی تونه حس واقعیش رو بروز بده. تو همین دوران، یکی از معلم هاشون، خانم لوسی، سعی می کنه حقیقت رو به بچه ها بگه، اما اون ها هنوز خیلی کوچیکن که بتونن مفهوم واقعی حرفاش رو درک کنن. خانم لوسی بهشون می گه که اونا برای یه هدف خاص به دنیا اومدن و آینده ای معمولی مثل بقیه ی آدم ها ندارن، اما چون بچه ها نمی تونن این واقعیت رو هضم کنن، مدیر مدرسه مانع از ادامه ی حرفای خانم لوسی می شه.

کلبه ها: پرده برداری از واقعیت، اما نه کامل

بعد از هیلشم، کتی، روت و تامی به جایی به اسم کلبه ها منتقل می شن. اینجا اونا با کلون های دیگه ای که از مراکز دیگه اومدن، آشنا می شن. تو کلبه ها، شایعات مختلفی وجود داره، مثلاً اینکه اگه دو تا کلون عاشق هم باشن و ثابت کنن عشقشون واقعیه، می تونن اهدای عضو رو برای چند سال به تعویق بندازن. همین شایعه یه امید واهی تو دل این جوون ها روشن می کنه، امیدی که اونا رو به چنگ زدن به یک زندگی عادی وا می داره. روت که حالا با تامی رابطه ای جدی تر داره، به این شایعه دل می بنده و سعی می کنه با تامی رابطه اش رو حفظ کنه، حتی اگه گاهی اوقات رفتارهاش باعث آزار کتی بشه. اونا توی کلبه ها تلاش می کنن طعم زندگی عادی رو بچشن، رانندگی یاد می گیرن، کارهای معمولی انجام می دن و سعی می کنن جایگاه خودشون رو تو این دنیای عجیب پیدا کنن.

نورفولک و نوار کاست هرگز رهایم مکن: پازل های گمشده

یکی از اتفاقات مهم تو این دوران، سفریه که کتی، روت و تامی همراه دو دوست دیگه به نورفولک می رن. هدفشون پیدا کردن اصل خودشون یا همون انسانیه که از روی اون ها شبیه سازی شدن. توی این سفر، اتفاقات جالبی می افته. کتی و تامی یه لحظه از بقیه جدا می شن و به یه فروشگاه قدیمی می رن، جایی که کتی نوار کاست گم شده ی قدیمی اش رو پیدا می کنه. این نوار کاست که آهنگ هرگز رهایم مکن توش هست، یه نماد مهم تو داستانه و خاطرات زیادی رو برای کتی زنده می کنه. روت که این نزدیکی بین کتی و تامی رو می بینه، حسادتش گل می کنه و با دروغ هایی سعی می کنه رابطه ی اونا رو خراب کنه. مثلاً به تامی می گه کتی نقاشی هاشو دوست نداره و به کتی می گه تامی هیچ وقت عاشق یه دختر معمولی مثل اون نمی شه. همین باعث می شه کتی نتونه بیشتر به تامی نزدیک بشه.

کتی پرستار می شه: روبرویی دوباره با گذشته

بعد از مدتی، کتی از کلبه ها جدا می شه و داوطلب می شه که پرستار اهداکننده ها (کلون هایی که شروع به اهدای عضو کردن) بشه. این کار یه جورایی راه فرار کتی از تنش ها و رابطه ی پیچیده ی بین خودش، روت و تامیه. سال ها می گذره و کتی توی کارش حسابی باتجربه می شه. یه روز خبر می رسه که هیلشم تعطیل شده و کتی از طریق یه دوست مشترک می فهمه که روت اهداش رو شروع کرده و حالش خوب نیست. کتی داوطلب می شه که پرستار روت باشه. این دیدار دوباره ی اونا پر از احساسات و پشیمونیه. روت از کتی بابت کارهایی که کرده عذرخواهی می کنه و بهش می گه که تامی هم اهدای عضو رو شروع کرده و تو یه مرکز نزدیک بستریه.

فرجام تلخ: حقیقت آشکار و پذیرش سرنوشت

کتی دوباره با تامی ملاقات می کنه و هر سه با هم برای دیدن مادام می رن، با این امید که شاید بتونن از اون شایعه ی تعویق اهدای عضو استفاده کنن. اما این ملاقات پایانی، تلخ ترین قسمت داستانه. مادام به اونا می گه که همه ی اون شایعات دروغ بوده و هیچ راهی برای تعویق وجود نداره. اون توضیح می ده که هیلشم فقط برای این ساخته شده بود که به جامعه ثابت کنه کلون ها هم روح دارن و می تونن هنر خلق کنن، اما تلاششون بی نتیجه مونده و هیچ کس به کرامت انسانی اونا اهمیت نداده. هیلشم بسته شده و حالا اونا باید با سرنوشت از پیش تعیین شده ی خودشون کنار بیان.

همه ی اون شایعات دروغ بوده و هیچ راهی برای تعویق وجود نداره. مادام بهشون می گه هیلشم فقط برای این ساخته شده بود که به جامعه ثابت کنه کلون ها هم روح دارن و می تونن هنر خلق کنن، اما تلاششون بی نتیجه مونده بود.

روت بعد از اهدای دومش می میره. تامی هم که اهدای سوم رو انجام داده، حالش وخیم تر می شه. کتی تا آخرین لحظه کنارش می مونه، اما تامی هم به سرنوشت خودش تن می ده و می میره. کتی تنها می مونه و حالا نوبت خودشه که اهدای عضو رو شروع کنه. اون بدون هیچ مقاومتی، با آرامش عجیبی، این سرنوشت رو می پذیره و آماده ی اهدای اولش می شه. پایان داستان، تلخه اما پر از درسه.

چی می خوایم یاد بگیریم؟ مضامین عمیق هرگز رهایم مکن

هرگز رهایم مکن فقط یه داستان نیست، یه اقیانوس از ایده هاییه که ایشی گورو زیر سطح داستان قایم کرده. اگه با دقت بخونیش، متوجه می شی چقدر حرف برای گفتن داره. بیا با هم چند تا از مهم ترین این حرفا رو مرور کنیم.

کیستی ما: هویت و انسانیت از دیدگاه ایشی گورو

شاید بزرگ ترین سوالی که این کتاب مطرح می کنه همینه: انسان بودن یعنی چی؟ کلون ها تمام احساسات یه انسان عادی رو دارن، عشق می ورزن، حسادت می کنن، رویاپردازی می کنن و حتی هنر خلق می کنن. اما چون از نظر بیولوژیکی ساخته شده ان و نه به دنیا اومدن، جامعه اونا رو کمتر از انسان می دونه. اینجاست که ایشی گورو ما رو به چالش می کشه و می پرسه آیا منشاء تولد مهم تر از تجربه ها، احساسات و روحیه ی انسانه؟ آیا صرفاً تفاوت ژنتیکی، جواز اینه که به یه موجود، مثل یه وسیله نگاه کنیم؟

دست وپنجه نرم کردن با سرنوشت: جبر یا اختیار؟

شخصیت های اصلی این رمان با یه جبر وحشتناک روبه رو هستن. سرنوشتشون از همون اول تعیین شده و راه فراری نیست. اما چیزی که ایشی گورو brilliantly به تصویر می کشه، تلاش همین آدم هاست که تو همین چهارچوب بسته، باز هم دنبال عشق، دوستی و یه زندگی پرمعنی باشن. اونا می دونن پایان راه کجاست، اما بازم سعی می کنن با پیدا کردن تعویق یا صرفاً با تجربه ی عشق، چند صباحی بیشتر طعم زندگی رو بچشن. این همون کشمکش همیشگی انسانه: آیا می تونیم از سرنوشت فرار کنیم، یا باید باهاش کنار بیایم و توی همون مسیر، معنای زندگی رو پیدا کنیم؟

عشق و از دست دادن: نوری در تاریکی زندگی محدود

با اینکه زندگی شخصیت های کتاب تلخ و پر از محدودیت هاست، اما عشق، دوستی و روابط عاطفی، نقش پررنگی تو زندگی اونا داره. این روابط، یه جورایی به زندگی کوتاه و دردناک اونا معنی می ده. حسادت بین کتی و روت، عشق پنهان کتی به تامی، و فداکاری ها و پشیمونی هاشون، همگی نشون می ده که حتی تو سخت ترین شرایط هم، ارتباطات انسانی چقدر می تونه مهم و نجات بخش باشه. از دست دادن این عشق ها و آدم ها هم خودش یه درس بزرگه درباره ی ناپایداری زندگی و ارزش لحظه های با هم بودن.

هنر: زبان روح یا ابزاری برای اثبات؟

تو هیلشم، هنر یه جایگاه ویژه داره. بچه ها تشویق می شن که نقاشی کنن و آثار هنری خلق کنن، چون مادام قراره بهترین ها رو برای گالری ببره. بعدها می فهمیم که هدف این گالری این بود که به دنیای بیرون نشون بده کلون ها هم روح دارن. این مضمون به ما نشون می ده که هنر چطور می تونه زبان روح باشه، راهی برای بیان احساسات عمیق و اثبات وجودیت. اما همونطور که می بینیم، حتی هنر هم نتونست اون باورهای غلط رو تغییر بده و جامعه بازم کلون ها رو صرفاً ابزاری برای رسیدن به اهداف خودش می دید.

اخلاق علمی: مرزهای ممنوعه ی پیشرفت

رمان هرگز رهایم مکن یه نقد پنهان به پیشرفت های علمی بدون در نظر گرفتن کرامت انسانیه. وقتی علم اینقدر پیشرفت می کنه که می تونه موجوداتی شبیه انسان بسازه، مرزهای اخلاقی کجاست؟ آیا این به ما اجازه می ده که با موجوداتی که احساس دارن، مثل کالا رفتار کنیم؟ ایشی گورو بدون اینکه مستقیم قضاوت کنه، ما رو با این سوالات بزرگ روبه رو می کنه و مجبورمون می کنه که به پیامدهای اخلاقی و انسانی پیشرفت های بی پروای علمی فکر کنیم.

حافظه و نوستالژی: گنجینه ای از گذشته

داستان از زبان کتی، اون هم در قالب خاطره گویی روایت می شه. حافظه و نوستالژی نقش محوری تو زندگی این شخصیت ها دارن. اونا با مرور خاطراتشون، سعی می کنن گذشته رو زنده نگه دارن و به زندگیشون معنی بدن. خاطرات هیلشم، کلبه ها، لحظات خوش و تلخ با روت و تامی، همگی گنجینه هاییه که کتی تو ذهن خودش نگه می داره. این نشون می ده چطور خاطرات، حتی اگه آینده ای نباشه، می تونن به زندگی ارزش بدن و ما رو به خودمون و کسانی که دوست داریم، متصل کنن.

نقد و بررسی دوستانه: هرگز رهایم مکن چطور بود؟

هر کتابی، مثل هر اثری، نقاط قوت و ضعف خودش رو داره. هرگز رهایم مکن هم از این قاعده مستثنی نیست. بیا صادقانه بررسی کنیم که این کتاب از چه نظر بی نظیره و کجاها ممکنه برخی خواننده ها رو به چالش بکشه.

نقاط قوت: چرا این کتاب قلب ها رو تسخیر می کنه؟

بدون شک، هرگز رهایم مکن یه عالمه ویژگی مثبت داره که باعث شده اینقدر محبوب بشه:

• نثر ظریف و شاعرانه: ایشی گورو یه نویسنده ی فوق العاده ست. نثرش آروم، دلنشین و در عین حال خیلی قدرتمنده. اون با جملات ساده و روان، عمیق ترین احساسات رو منتقل می کنه.
• فضاسازی بی نظیر: دنیای هیلشم، کلبه ها، و حتی محیط های خارجی، اونقدر دقیق و ملموس توصیف می شن که حس می کنی خودت اونجا حضور داری. این فضاسازی وهم آلود و در عین حال واقع گرایانه، اتمسفر خاصی به داستان می ده.
• عمق روانشناختی و شخصیت پردازی: کتی، روت و تامی رو با تمام جزئیات روانشناختیشون می شناسیم. ایشی گورو تونسته شخصیت هایی خلق کنه که هم دوست داشتنی ان و هم پیچیده، و از همه مهم تر، کاملاً باورپذیر.
• پرداختن به مضامین عمیق: همونطور که قبل تر گفتیم، این کتاب بدون اینکه مستقیم شعار بده، به فلسفه ی هویت، سرنوشت، اخلاق و انسانیت می پردازه و ذهن خواننده رو حسابی درگیر می کنه.
• روایت آرام و تدریجی: داستان با یه ریتم کند و مرموز پیش می ره، اما همین کندی باعث می شه تعلیق داستان حفظ بشه و ذره ذره به حقیقت تلخ نزدیک بشیم. این سبک روایت، خیلی از خواننده ها رو مجذوب خودش می کنه.

نثر ایشی گورو آروم، دلنشین و در عین حال خیلی قدرتمنده. اون با جملات ساده و روان، عمیق ترین احساسات رو منتقل می کنه و دنیایی می سازه که با تمام وجود حسش می کنی.

نقاط ضعف (از دیدگاه برخی منتقدان): آیا همه چیز عالیه؟

البته، هیچ کتابی بدون نقص نیست و هرگز رهایم مکن هم ممکنه برای بعضی خواننده ها چالش برانگیز باشه:

• کندی روایت: برای کسانی که به داستان های پرهیجان و سریع عادت دارن، ریتم کند و تأمل برانگیز این رمان ممکنه کمی حوصله سربر باشه. باید صبور باشی تا بتونی ازش لذت ببری.
• سوالات بی جواب: ایشی گورو به عمد بعضی از جزئیات رو مبهم نگه می داره. مثلاً دقیقاً نمی دونیم کلون ها چطور ساخته می شن یا چرا اینقدر مطیع هستن. برای بعضی از خواننده ها، این ابهامات می تونه آزاردهنده باشه و حس کنن داستان کامل نیست.
• مقایسه با آثار دیگر: برخی منتقدان این رمان رو با آثار دیستوپیایی معروف دیگه مثل دنیای قشنگ نو آلدوس هاکسلی مقایسه می کنن و معتقدن شباهت هایی بینشون هست، هرچند هرگز رهایم مکن رویکرد کاملاً متفاوتی داره.
• بی روح بودن روابط: گاهی اوقات، روابط عاشقانه بین شخصیت ها ممکنه برای بعضی خواننده ها اونقدر که باید، پرشور و جذاب نباشه. البته شاید این خودش یه پیام از نویسنده باشه که در دنیایی با چنین سرنوشتی، حتی عشق هم رنگ و بوی دیگه ای می گیره.

پس چرا باید هرگز رهایم مکن رو بخونی؟

تا اینجا حسابی گشتیم تو دنیای هرگز رهایم مکن و فهمیدیم چقدر کتاب پر و پیمونیه. اگه هنوز برای خوندنش دو دلی، بذار بهت بگم چرا این کتاب یه تجربه ی واجبه:

• یه تجربه ی خواندنی منحصر به فرده که شبیهش رو کمتر پیدا می کنی.
• دعوتت می کنه که عمیقاً به معنی زندگی، مرگ، امید و انسانیت فکر کنی. سوالاتی رو مطرح می کنه که شاید جواب های آسونی نداشته باشن، اما وادارت می کنه بهشون فکر کنی.
• با یکی از مهم ترین رمان های معاصر و سبک نویسنده ای برجسته آشنا می شی که الکی جایزه ی نوبل رو نبرده.
• یه داستانیه که تأثیرات ماندگاری روی ذهنت می ذاره و تا مدت ها بعد از خوندنش، درگیرش می شی.

خلاصه که، اگه دنبال کتابی هستی که روحت رو قلقلک بده، ذهنت رو به چالش بکشه و یه تجربه ی ادبی متفاوت بهت بده، هرگز رهایم مکن رو از دست نده. مطمئن باش پشیمون نمی شی!

چند جمله که از هرگز رهایم مکن تو ذهنت می مونه

این کتاب پر از جملات تأثیرگذاره که تا مدت ها تو ذهن آدم می مونه. اینجا چند تا از اون ها رو برات آوردم:

برای زندگی شما برنامه ریزی شده. اول بزرگ می شین، بعد قبل از این که پیر بشین، حتی قبل از این که میون سال بشین، شروع می کنین به اهدای اندام های حیاتیتون. شماها واسه همین به وجود اومدین.

اگه هیچ کس باهاتون حرف نمی زنه، من می زنم. مشکل، اون جوری که من می بینم، اینه که حقایق رو به شما گفتن و نگفتن. به شما گفته شده، اما هیچ کدومتون درست درک نکردین، کاملا راضی ان. اما من نه. اگه قراره زندگی شرافتمندانه ای داشته باشین، باید بدونین و درستم بدونین.

از آن جا که هر یک از ما زمانی از روی شخصی معمولی الگوبردرای می شدیم، می بایست به ازای هر یک از ما، جایی در آن بیرون، الگوی اصلی مرد یا زنی می بود که به زندگی معمولش ادامه می داد. این دست کم به لحاظ نظری به این معنا بود که می توانستیم شخصی را که از روی او الگوبرداری شده بودیم، پیدا کنیم.

گاهی وقتی با کسی یه زوج هستی، نمی تونی مسائل رو مثل کسی که از بیرون رابطه تون رو می بینه، درک کنی.

فقط برای چند ثانیه و نه بیش تر، مستقیما به من خیره شد و دقیقا مرا شناخت. یکی از همان جزایر کوچک روشنایی و هشیاری که اهداکننده ها گاهی در میانه نبردهای هولناکشان با درد به آن می رسند. نگاهم کرد، فقط یک دم، و گرچه چیزی نگفت، معنای نگاهش را دانستم.

چطور می شد از این جهان خواست که این راه مداوا رو فراموش کنه و دوباره به همون روزهای سیاه برگرده؟ راه برگشتی در کار نبود. هر چقدرم که مردم در مورد وجود شما عذاب وجدان پیدا می کردن، نگرانی اصلیشون این بود که بچه ها، نامزدا، والدین و دوستاشون از سرطان و بیماری های قلبی نمیرن.

با ماشین به نورفوک رفتم. دنبال چیز خاصی نبودم و تا کنار ساحل هم پیش نرفتم. شاید فقط دلم می خواست به آن مزارع هموار خالی و پهنه های عظیم و خاکستری آسمان نگاه کنم. یک دم بی اختیار به جاده ای رفتم که نمی شناختم، و نیم ساعتی نمی دانستم کجا هستم و اهمیتی هم نمی دادم.

ما هیچ وقت واقعاً از مرگ نمی ترسیدیم، چون بهمون یاد داده بودن که اون فقط یه مرحله اس، یه جور استراحت بین دو تا زندگی.

برای ما، دنیای بیرون یه جور سرزمین افسانه ای بود، یه جای دور و ناشناخته که فقط می تونستیم تو رویاهامون بهش سر بزنیم.

کتی: اون ها ما رو مجبور نمی کردن؛ فقط کاری می کردن که فکر کنیم انتخاب خودمون بوده.

خیلی از چیزها رو می دونستیم، اما نمی خواستیم باور کنیم.

یه حس خاصی داشت، یه جور امید واهی، که شاید اگه به اندازه ی کافی تلاش کنیم، بتونیم سرنوشت مون رو تغییر بدیم.

حرف آخر: یه سفر فکری که نباید از دست بدی

به پایان سفرمون تو دنیای هرگز رهایم مکن رسیدیم. این کتاب، با داستان عجیب و غم انگیز اما پرمعنی خودش، فقط یه رمان نیست؛ یه آیینه ست که می تونیم توش بخش هایی از انسانیت، اخلاق و سرنوشت خودمون رو ببینیم. کازوئو ایشی گورو با ظرافت خاصی ما رو وادار می کنه به سوالات مهمی فکر کنیم: هویت واقعی ما چیه؟ چقدر اختیار داریم و چقدر مجبوریم؟ عشق تو زندگی محدود چقدر می تونه معنی ساز باشه؟

اگه دلت یه کتاب عمیق و پر فکر می خواد که تا مدت ها بعد از خوندنش هم ولت نکنه، هرگز رهایم مکن رو همین الان بذار تو لیستت. این یه سفر فکری و عاطفیه که هر عاشقانه ی کتابی باید تجربه اش کنه. پس معطل نکن و این شاهکار ایشی گورو رو از دست نده!