سخت ترین کار، کمترین حقوق/ کارکنان بهزیستی با داوطلبان امور خیریه اشتباه گرفته شده اند

رویا بابایی: کارکنان و مددکاران سازمان بهزیستی، سنگرسازان بی سنگری هستند که دایماً به امور آسیب دیده ترین گروه های جامعه می پردازند درحالیکه خود همواره مورد بی مهری قرار دارند. آنها در میان کارکنان تمام دستگاه های دولتی و اجرایی کمترین حقوق و دستمزد را دریافت می کنند و این نشان می دهد آسیب بی کفایتی مدیریتی در سازمان بهزیستی فقط محدود به مددجویان و جامعه هدف این سازمان نیست بلکه این آفت به جان کارکنان و مددکاران خود بهزیستی هم افتاده است.

به جز چند نهاد معدود مرتبط با کار امدادگری، کارکنان بهزیستی تنها کارمندان دولت هستند که وظیفه «مددکاری اجتماعی» دارند و ماموریتشان رسیدگی به انواع دردهای گروه های مختلف جامعه است.

ماهیت این شغل افرادی با روحیه های قوی می طلبد که با اتکا به حمایت های معنوی نهادهای فرادستی برای طولانی مدت دچار افت روحیه و خستگی نشوند و در نتیجه حمایت های مادی همان نهادها دغدغه های اقتصادی کمتری داشته و بخش اعظم تمرکز خود را وقف کارشان کنند اما کارکنان و مددکاران بهزیستی کاملا مورد بی توجهی هستند.

درد دل کارمندان بهزیستی

برخی از کارمندان بهزیستی می گویند حقوقشان با داشتن حدود 15 سال سابقه و تحصیلات کارشناسی ارشد به 11 میلیون تومان نمی رسد و این حقوق با زمان، انرژی و سختی کارشان تناسبی ندارد.

یک نفر از کارمندان بهزیستی در یکی از استان ها می گوید: من با مدرک دکترا و بهترین رتبه از دانشگاه تربیت مدرس وارد بهزیستی شدم اما کمترین دریافتی را دارم. یکی دیگر از همکاران بهزیستی نیز اظهار می دارد: چند سال پیش با نیت کمک به اقشار آسیب پذیر از آموزش و پرورش به بهزیستی انتقالی گرفتم الان افرادی که سالها پیش دانش آموز من بودند درآمدهای بسیار بیشتری از من دارند در حالیکه سختی کار بهزیستی بسیار بیشتر است.

بی توجهی به حقوق پرسنل

اعتراضات دسته جمعی کارکنان بهزیستی که اخیراً در برخی استان ها صورت گرفته، تجمع آنها در مقابل ساختمان مجلس و راه اندازی «کارزار افزایش حقوق» که از 14 فروردین امسال آغاز شده و تا 14 خرداد ماه نیز ادامه داشت، نشان می دهد این طیف با مذاکرات درون سازمانی به نتیجه نرسیده و لاجرم مجبور به انتقال گلایه های خود به بیرون از سازمان و مطالبه حق خود از نهادهای فرادستی شده اند.

با گذشت حدود دو هفته از اتمام کارزار مذکور، سازمان بهزیستی همچنان نسبت به اعتراضات دسته جمعی کارکنان خود در استان های مختلف واکنشی مبنی بر آغاز تحولات خاصی در خصوص حقوق و دستمزد نشان نداده است.

در اینکه در بین همه دستگاه ها و نهادهای دولتی، کارکنان سازمان بهزیستی کمترین حقوق و مزایا را دریافت می کنند تردیدی نیست اما سوال جدی اینجاست که چرا مدیران بهزیستی با وجود اشراف کامل به این مشکل برای رفع آن اقدامی نمی کنند.

پویش های ناکام

یکی از مدیران میانی سازمان بهزیستی می گوید: بااینکه حقوق کارکنان بهزیستی در رده دستگاه های دارای پایین ترین حقوق و مزایاست اما با وجود طرح چندین باره این موضوع با مسیولین ذیربط و دست اندرکاران مرتبط با حقوق و دستمزد، هرگز نتیجه و تاثیری دیده نشده و با توجه به کم بودن تعداد کارکنان بهزیستی، معمولا پویش هایی که برای این موضوع به جریان افتاده هم بدون نتیجه پایان یافته است.

وی بیان می کند: چند سال پیش موضوع حقوق کارمندان بهزیستی ظاهراً در قالب طرح یکسان سازی مورد بررسی قرار گرفت اما از آنجا که سازمان بهزیستی، در ظاهر نهادی غیرتجاری و صرفاً حمایتی است، متاسفانه مسیولان، همواره کارکنان این سازمان را با داوطلبان فعالیت در خیریه ها اشتباه می گیرند و با همین دیدگاه نه قادر به شناخت تخصص های مورد نیاز بهزیستی هستند و نه به افزایش حقوق و مزایای کارکنان بهزیستی رضایت می دهند.

نگاه خیریه ای به بهزیستی

متاسفانه رییس فعلی سازمان بهزیستی بدون توجه به تخصص کارمندان تحت مدیریت خود، این سازمان را «مجموعه خیریّه» و نه سازمان دولتی تلقی کرده است.

یکی از مدیران بهزیستی در یکی از استان های کشور، می گوید: رییس فعلی در سالهای گذشته، در سفر به استان ها و ملاقات با کارکنان زحمتکش بهزیستی در شهرهای مختلف، در پاسخ به پایین بودن حقوق و دستمزد کارکنان، بارها با تندی آنان را مورد حجمه قرار داده و با دعوت آنها به کار فی سبیل الله، آنها را برای ابراز گله مندی بخاطر پایین بودن دستمزدها زیر سوال برده، این درحالیست که کارکنان بهزیستی به فعالیت خود در این سازمان به چشم شغل و ممر درآمد نگاه می کنند و طبیعتاً مخارج زندگی و اجاره خانه با نیت فی سبیل الله قانع نمی شوند.

کارکنان بهزیستی در پی شغل دوم

پایین بودن حقوق کارکنان بهزیستی، بی توجهی نهادهای فرادستی به اصلاح آن و خنثی بودن مدیران فعلی در پیگیری و چانه زنی این مهم، باعث بروز پدیده دردناکی در بدنه سازمان بهزیستی شده است.

گفتگو با تعدادی از مددکاران، کارکنان و کارشناسان بهزیستی در شهرستان های مختلف کشور حاکی از این است که تعداد زیادی از کارکنان بهزیستی به جای متمرکز شدن روی کار تخصصی خود، روی ایجاد راه های درآمدی بیشتر و چه بسا دست و پا کردن شغل دوم تمرکز کرده اند. با تنگ تر شدن عرصه اقتصادی، نیازهای مالی کارکنان بهزیستی هم با توجه به پایین بودن سطح حقوق آنها، افزایش بیشتری داشته و نمی توان به آنها در یافتن شغل دوم و تقسیم تمرکزشان بین شغل اول و دومشان خرده گرفت اما همانقدر که این طیف حق دارند از راه های مختلف در پی تامین معاش باشند باید پذیرفت که همانقدر هم از سطح کیفیت خدمت دهی آنها به جامعه هدف کاسته می شود. آن هم جامعه هدفی که گاه حتی درگیر تامین یک وعده غذایی خود است.

نگاه حاکم بر بهزیستی

دیدگاه حاکم بر بهزیستی دیدگاه بیمارگونه و فاقد نگاه تخصصی به فعالیت بهزیستی است، بهزیستی را با آسایشگاه یا خیریه اشتباه گرفته، به گمان خود در حال پیشگیری از تحمیل هزینه به دولت است و به جای آنکه بهزیستی را پیش قراول پیشگیری از آسیب های اجتماعی بداند، با عدم انعکاس مشکلات کارکنان این سازمان به مراجع بالا شرایطی را فراهم آورده که تنها سد نیمه جان ایستاده در مقابل آسیب های اجتماعی هم بشکند و سیل انواع آسیب ها جامعه را در برگیرد.

در حالیکه آسیب این بی توجهی و مخفی کردن مشکلات درون خانوادگی، نه تنها کاهش هزینه های دولت و کار کردن به نفع دولت نیست بلکه برای دولت به مراتب هزینه بردارتر است و چه بسا به جر هزینه ریالی، هزینه های حیثیتی نیز به بار می آورد.

درواقع یکی از دلایل پایین بودن سطح حقوق کارکنان سازمان بهزیستی بیش از آنکه ناشی از تصمیم دولت باشد نتیجه کوتاهی و کم توجهی مدیریت فعلی خود سازمان بهزیستی و عدم مطالبه گری است.

بهزیستی بنگاه خیریه ای نیست بلکه یک دستگاه دولتی است که باید خدمات را در عالی ترین سطح ممکن ارایه دهد و در مقابل حق دارد از بهترین حمایت ها بهره مند شود.

4747