گشت و گذار در موزه ای که زمان سال هاست در آن متوقف شده است

امروزیا گزارش می دهد؛

بالاتر از میدان تجریش، بعد از ایستگاه زعفرانیه، لابه لای دار و درخت ها ساختمانی قدیمی اما زیبا و چشم نواز مخفی شده که با وجود آثار گرانبهای زمانسنجی، زمان سال هاست که آنجا از جریان افتاده است.

گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری امروزیا ـ زهره سعیدی: کمی بالاتر از میدان تجریش، ایستگاه زعفرانیه یک مقدار پیاده روی که بکنی به سمت چهارراه پرزین بغدادی موزه ای در بین شاخ و برگ درختانی تنومند قرار گرفته که زمان را در خود حفظ کرده است. حتما برای شمایی که تا به حال پا به این مکان نگذاشته اید سوال است که یعنی چه زمان ایستاده است؟ موزه به خودی خود سکون و آرامش خاصی دارد حال اگر این موزه از نوع زمان هم باشد، همان جایی که اتفاقا اگر بروید زمان برایتان متوقف می شود و با وجود ساعت های مختلف باز هم ایستایی زمان را مشاهده می کنید.

موزه زمان سال 1378 افتتاح شد، اما در سال 82 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید و در آن ساعت های قدیمی ایرانی و خارجی کشور های مختلف از ایران گرفته تا فرانسه، سوییس، انگلیس و آلمان نگه داری می شود. ساعت رجال، ساعت های ایستاده و لوکس، ساعت های رومیزی و جیبی، مچی و اخیرا نیز ساعت هایی از شهدا در بخش فرازمان آن قرار گرفته است. از جمله ساعت های ارزنده این موزه می توان به ساعت پروفسور حسابی و ساعت آفتابی ناصرالدین شاه نیز اشاره کرد.

از درب موزه که وارد می شوید، حیاط زیبا و دلنوازی جلوی صورتتان خودنمایی می کند، به سمت سنگفرش ها هدایت می شوید ، داخل ساختمان موزه ای دو طبقه است که ساعت ها در این مکان قرار گرفته اند. گچ بری های زیبای سقف این بنا همراه با معرق کاری، مقرنس و نقوش اسلیمی چشم هر بیننده ای را خیره می کند.

موزه زمان از دوران ناصری تاکنون

زهرا جباری کارشناس موزه زمان با خوشرویی بخش های مختلف موزه را به بازدید کنندگان نشان می دهد و می گوید: قدمت اصلی این مکان به دوران قاجار باز می گردد، در واقع این ساختمان برای داماد ناصرالدین شاه «معیرالممالک» بود که به نوه ناصرالدین شاه رسید تا اینکه 90 سال قبل فردی به نام «مهدی منصور شمیراناتی» قسمتی از اراضی این بنا را از رجال قاجار خریداری کرد. آن زمان یک منزل ساده یک طبقه به جای این بنای زیبا ساخته شد که گفته می شود خشت و گلی با اسکلت چوبی بوده و به عنوان منزلی ییلاقی از آن استفاده می شده است. تا اینکه «حسین خداداد» از سرمایه داران پهلوی دوم 5500 متر از این اراضی را از آقای شمیراناتی خریداری کرد و این بنای فعلی را بازسازی کرد. 40 استادکار ماهر از گچبر ی های متبحر سراسر کشور به این مکان آمدند و شروع به کار کردند، افرادی، چون مهندس ناظر ابتکار، آقای کاشی و عباس رمضانیان از معماران و حاج عبدالنبی تهرانی از گچ بران این بنا بودند. یکی از ویژگی های گچبری این بنا تکراری نبودن گچبری براساس طرح و نقش های مختلف بود.

جباری همچنین می گوید: از سال 42 تا 56 مرمت بنا تمام شد تا اینکه زمان انقلاب صاحبان آن از کشور می روند و این بنا باقی می ماند و در سال 78 با توجه به اینکه اینجا کاربری خاصی نداشته به موزه ابزار های زمانسجی تبدیل می شود و تصمیم گرفته می شود که با ماکت سازی قسمت های از بنا و انتقال ساعت ها از خزانه ملی به اینجا موزه زمان افتتاح شود. انواع ساعت های طاقچه ای، دیواری، روزمیری و ساعت های شاخص افراد مطرح و هنرمندان از قرن هفدهم تا اوایل قرن بیستم بیشتر ساخت فرانسه و سوییس و سپس کشور های آلمان، انگلستان، آمریکا و ژاپن اینجا نگهداری می شود.

به سازی فضاهای موزه زمان در شش ماه گذشته

«محسن قانونی» مدیر پژوهش و توسعه موزه های دفینه نیز درباره مرمت و ساخت بنای موزه زمان می گوید: ما وقتی با یک بنای ثبت ملی در اشل زمان مواجه هستیم باید در نظر بگیریم که این بنا نیاز به مرمت هر چند وقت یکبار دارد چرا که این بنا یکی از ارزشمندترین ها به لحاظ گچبری است و در واقع به موزه گچبری معروف است، تعمیر این بنا ها نیاز به ممارست مستمر و پیگیری دارد، از یک سو فضا ها نیاز به به سازی داشت مثل بنا های اداری و ساماندهی فضا های برق رسانی و سیستم های جریان آب، فضا های جانبی، آماده سازی رواق فرازمان در شش ماه دوم سال قبل انجام شد. این پروسه شش ماه به طول انجامید.

رواق فرازمان موزه زمان نیز انتهای سال گذشته در این موزه افتتاح شد و دو ساعت شهید مهدی باکری و شهید زین الدین در آنجا قرار گرفت. همچنین علاوه بر این دو ساعت، ساعت های مچی دیگر شهدای گمنام از عملیات های مختلف نیز بر دیوار این رواق نصب شده است.

و در نهایت اینکه برای یک آخر هفته جذاب پیشنهاد می شود تا از این موزه زیبا و آرامش بخش دیدن کنید.